Aside from the time na natuli ako nuong trese anyos ako, isa pa sa liberating experience ko ang first day to work dito sa Manila. Sakay ako ng dyip from from Sta. Ana to Boni, and then bus from Boni to Makati Av papuntang Exchange Corner Building. New joiner day ang tawag sa unang pasok naming mga new hires. Para akong batang kumekerengkeng sa excitement na nararamdaman. Ine-enjoy ko ‘yung moment na nakakalanghap ako ng polluted air sa wakas, at makipagsabayan makipag-briskwalking sa mga Makati professionals in their leather shoes and crisp white polos. Parang big time na din ako. Gayang gaya ko din ‘yung paglalakad komang ng mga businessmen habang nagdi-discuss sila kung ilang stock shares ang bibilhin. Madapacking sheet, sa amin pinagtatawanan ang lakad komang, pero ito pala ang ’in’ na lakad sa mga elite.
May mga bagong terms din na dapat aralin. City Service ang tawag sa mga taga timpla ng kape at orange juice. Sa probinsiya namin, hindi na iniinom pag malamig ang kape, dito ang tawag sa kapeng malamig ay frappucino. At ang mahal pa. Weird.
Nakipagkilala din ako sa mga new hires. ‘Yung isa, binati ko at sinabi kong may kamukha siyang artista, si Bitoy. Sabi ba naman, ”Sino’ng Bitoy?” na parang nainsulto pa. Hindi nila kilala si Michael V e kadulu-duluhan ng baryo namin e sikat na sikat ’yun.
Tagalog ang typical conversation namin sa bahay pero parang lost in translation ako dito. Pag bagong gupit, ang sinasabi ay bagong tasa. Inuuto talaga ako ng mga kasama ko. Ano ‘yun, ulo ginamitan ng sharpener? Ang pekto sa amin ay tao, dito ay komang. Ang banban sa amin ay masarap na isda na pinausok, dito ang ibig sabihin ay di marunong mag-shoot ng bola. At ang kanilang filipino grammar men, mali mali. Tinanong nila ako ng ‘Nakain ka na ba?’ Buong buo pa ako, sinong kakain sa akin. Kulit.
kwentongbarbero.wordpress.com 
Mag-iwan ng puna